یکی از نکته های جالب مجلس روضه، حجم خنده ای است که از بعد تمام شدن آن و روشن شدن لامپ ها روی لب ها می نشیند... همه با هم خوش و بش می‌کنند، حال همدیگر‌ را می پرسند و رفاقت های تازه را طرح می ریزند... کجا می توان این همه صمیمیت و دوستی یافت، غیر از مسجد؟ غیر از هیئت؟

باخبران غمت، بی‌خبر از عالمند

حجم پوشه‌ی فیلم و سریال روی لپ‌تاپم از مرز صد و بیست گیگ گذشته است. نمی‌دانم این میل فزاینده به «تماشا کردن» و فرار از «واقعیّت بی‌حاصل» از کجا به سراغم آمده؟ شما باشید، میان عالم واقعی و دنیای قصّه‌ها کدام را انتخاب می‌کنید؟