صدای من رو میشنوید؟
یکی از دردسرهای کلاس مجازی، قطعشدن صدای گوینده است. هرگاه استاد یا دیگران میپرسند: «صدای من رو میشنوید؟» همه باید دستبهکار شویم و یک علامتِ + بفرستیم. این کار، نوعی اعلام حضور هم هست.
یکی از وبلاگنویسها (دُردانه) برای آنکه میزانِ حضورِ خوانندگانِ وبلاگش را بسنجد، از آنها خواسته بود که چنین کنند. حالا من از شما میپرسم: «صدای من رو میشنوید؟»
معلوم است که منظورم از صدا همین نوشتههاست. به شما حق میدهم که پای خیلی از نوشتههایم نظر نگذارید؛ شاید فرصت نکنید، شاید هم امکان نظردهی نباشد. با این حال، اگر اینجا را از بیان دنبال میکنید یا از خبرخوان، اگر گاهگاهی گذرتان میافتد به اینجا و حتّی اگر مرا در دنیای حقیقی میشناسید، لطفاً یک + بگذارید. نه بیشتر، نه کمتر.
:)
هزاران بار من :/
فایدهی این پست میدونید چیه؟ اینکه ادم میفهمه تو پیدا کردن احساسات مزخرف و احوالات غیرقابل درک و پریشون تنها نیست
خودش خیلیه :/
++اگه مقصود فقط سنجش میزان واکنشدهی و اهمیت مخاطب بود اون فلش سبزرنگ پایین پست هم اکتفا میکرد
ولی اگر فراتر از این بود بهتر بود خلاقیت به خرج میدادید،یه چیز جدید نه عینا همون روش استاد گرامی
+++ انتقال انتظارات خود به معلمین نسل جدید!
++++تقاضای صبر جزیل و توان مضاعف برای همان قشر محترم
1
(در جواب این سؤال ما این عدد رو میفرستیم)
ما هم یک میفرستیم
اینطوری نباید بگین
جواب درستش «نه اصلا نمیاد» هستش😅
حالا محض شوخی:
نه، صداتون نمیاد ؛)