دیگر سعی نمی کنم ادبی بنویسم. همینطور که هست، خوب است. فردا صبح باید زود بیدار شوم، حمام کنم، ماشینمان را روشن کنم و بروم شهری دیگر. از سرپایینی ها و سربالایی ها بگذرم، از روی جادّه های آسفالت نشده، جایی در کنار درخت ها ماشینم را پارک کنم، گوشی ام را جا بگذارم، از میان بچه هایی که سال دیگر نمی بینمشان، بگذرم، روی صندلی خودم بنشینم و خودکارم را درآورم، روی کاغذ مراقب امتحانی امضا کنم. یک امتحان دیگر. یک سال تحصیلی دیگر. دلم می خواهد... کسی نگه دارد... دلم می خواهد پیاده شوم...
+ عنوان از قیصر امین پور
