به نام خدا
متن زیر حاصل تمرینات من برای نوشتن گفت و گو در داستان است. پیشاپیش ممنونم از وقتی که برای خواندن و نظرگذاشتن صرف می‌کنید!
- ها احمد؟ زنده‌ای؟
- آره... به گمونم.
- خدا رو صد هزار مرتبه شکر... داشتم از تنهایی دق می‌کردم.
- پس بقیه کو؟
- بقیه؟
- آره... محمود پلنگ، ناصر؟
- هی... یه نگاه به دور و برت بنداز، خودت می‌فهمی.
- یعنی همه شون شهید شدن؟
- نمیدونم... مو که داشتم چرخ می‌زدم، ئی همه جنازه رو دیدم. حالا محمود اینا یا شهید رفتن، یا اسیر...
- نزار اون روی سگم بالا بیاد، وگرنه هرچی دیدی از چشم خودت دیدی.
- چی گفتی؟
- نزار اون روی سگم بالا بیاد.
- غلط می‌کنی.
- خودت غلط می‌کنی، آشغالِ عوضی.
- نه! منظور من یه غلط دیگه بود.
- غلط دیگه؟
- آره بابا.
- اون رو که ترک کردم.
- نه، غلط املایی. منظور من این بود که «نزار» غلطه، بگو «نذار».
- دروغ نگو.
- به‌جون تو.
- گرفتی منو؟
- من غلط بکنم.
- راستی‌راستی؟
- آره عزیزم.
- دمت گرم. پس دوباره می‌گم: نذار اون روی سگم بالا بیاد، وگرنه هرچی دیدی از چشم خودت دیدی...
(از نمایشنامه‌ی «زندگی بدون ویرایش، زهرمار است»، اثر علیوویچ گلرنگیوف.)
