کشف‌الاسرار میبدی، قسمت سوم
- یکتا گفتن و یکتا دانستن خدا
قولُه تعالی: «و اعبُدواللهَ و لا تُشرِکوا بِهِ شیئاً» اَلآیة (تا آخر آیه). ابتدای آیت ذکر توحید است، و توحید اصل علوم است و سَرِ معارف و مایهٔ دین و بنای مسلمانی و حاجز میان دشمن و دوست. هر طاعت که با آن توحید نیست آن را وَرجی و وزنی نیست و سرانجام آن جز تاریکی و گرفتاری نیست، و هر معصیت که با آن توحید است حاصل آن جز آشنایی و روشنایی نیست.
توحید آن است که خدای را یکتا گویی و او را یکتا باشی. یکتا گفتن توحید مسلمانان است و یکتا بودن مایهٔ توحید عارفان.
توحید مسلمانان دیو رانَد، گناه شوید، دل گشاید. توحید عارفان علایق بَرد، خلایق شوید و حقایق آرد.
توحید مسلمانان بند برگرفت، در بگشاد، بارداد. توحید عارفان رسوم انسانیّت محو کرد، حجاب بشریّت بسوخت، تا نسیم انس دمید، و یادگار ازلی رسید، و دوست به دوست نگرید.
توحید مسلمانان آن است که گواهی دهی خدای را به یکتایی در ذات و پاکی در صفات و ازلیّت در نام و در نشان. خدایی که جز او خدا نه، و آسمان و زمین را جز او کردگار نه، و چُنو در همه عالم وفادار نه. خدایی که به قدْر از همه بَر است، به ذات و صفات زَبر است، از ازل تا اَبد خداوند اکبر است... در مُلک آمن از زوال است، و در ذات و صفات متعال است. کس نبینی از مخلوقان که نه در وی نقصان است یا از عیب نشان است، و کردگار قدیم از نقصان پاک و از عیب منزّه و از آفات بَری. نه خورنده و نه خواب‌گیر، نه محلّ حوادث، نه حال‌گرد، نه نوصفت، نه تغیُّرپذیر.
برگزیده کشف‌الاسرار میبدی، به کوشش دکتر محمدمهدی رکنی، ص ۶۸ تا ۶۹.
پ.ن: این کتاب را در کانال تلگرام بنده هم می‌توانید بخوانید.
