کشف‌الاسرار میبدی، قسمت دوم
- نشان خاصّ اهل اخلاص
قولُه تعالی: «بسم الله الرّحمن الرّحیم». جعفر صادق (ع) را پرسیدند از معنی «بسم». گفت اسم از «سِمَة» است و «سِمَة» داغ بوَد. چون بنده گوید: «بسم الله»، معنی آن است که داغ بندگی حق بر خود می‌کَشم تا از کسان او باشم.
هر سلطانی که بوَد، مرکب خاص خویش به سِمَت خویش دارد، آن را داغی مشهور برنهد تا طمع دیگران از وی بریده گردد. هر مرکبی که داغ سلطان دارد، از دست نشستِ دیگران آسوده بود، عزیز و مصون، مکرّم و محترم بوَد. باز هر مرکبی که داغ سلطان ندارد، پیوسته ذلول و ذلیل بوَد، در آسیب کوفت و کوب دیگران بوَد. مثال بندگان خداوند -جلَّ جلالُه- همین است. داغ الهی بر خواصّ اهل اخلاص، گفتار «بسم الله» است. هرکه این داغ دارد، در حمایت جلال است و در رعایت جمال و در خِلعت قبول و اقبال، و هرکه این داغ ندارد، اسیرِ کَسیر است و رنجور و مهجور. ظاهر او سُخرۀ دست سلاطین و باطن او پای سِپَردۀ مَرَدۀ شیاطین. پس جهد کن ای جوانمرد تا داغ عبودیّتِ حق بر سر خود کَشی تا سعید هر دو سرای گردی و چندان که توانی بکوش تا خویشتن را در کسی از کسان او بندی تا عزیز هردو جهان گردی.
بندۀ خاص ملِک باش که با داغ ملِک
روزها ایمنی از شحنه و شب‌ها ز عَسَس
هرکه او نام کَسی¹ یافت از این درگه یافت
ای برادر کَسِ او باش و نیندیش ز کس
۱. کَسی: (مصدر) جوانمردی.
برگزیده کشف‌الاسرار میبدی، به کوشش دکتر محمّدمهدی رکنی، ص۶۶ تا ۶۷.
