مسئله‌ی حرارت منهای آب

نشسته‌ای پای دیگ حلیم. چوب بزرگی را که شبیه پارو است، با دستانت گرفته‌ای و محتویات دیگ را هم‌می‌زنی. هُرم آتش به صورتت می‌خورد. کسی در اطرافت نیست که پارو را بدهی به او. چاره‌ای نداری، جز تسلیم‌شدن. دهانت ‌به‌سانِ کاسه‌ی سفالیِ هزاران‌ساله‌ای است؛ ترک‌ترک، خشک‌خشک. چشم‌هایت را بُخار داغِ دیگ می‌سوزاند و نزدیک است آن‌ها را در کاسه‌ی کوچکشان بجوشاند.

فرض کن که پاهایت به زمین چسبیده‌اند و دست‌هایت پارو را رها نمی‌کنند؛ انگار از تو فرمان نمی‌برند. نمی‌توانی گریخت. فرض کن که شیر آب خانه‌تان هم خراب است. همسایه‌ها هم بی‌آب شده‌اند. هیچ آبی در این اطراف نیست. حتّی تصوّرش گلویت را می‌سوزاند، نه؟ تنها و تنها باید هم‌بزنی و هم‌بزنی. لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای کافی‌ست که از کارت دست بکشی تا گندم‌ها در آبِ جوشان فرو بغلتند و به آغوش داغِ دیگِ رِهین بچسبند و زغال. پاره‌پاره زغال سیاه، بدمزه و زشت. آن‌وقت در جای‌جای دیگ پراکنده می‌شوند و دیگر باید از خیر نذری گذشت. 

تمام زحماتت بر باد می‌رود. می‌دانم. مسیر دهان تا معده‌ات، تا روده‌هایت، مثل قناتی بی‌آب و نمور شده است، در دل زمینِ کویر، همه‌اش خشک، ترک‌ترک. کاش ذرّه‌ای آب بود‌. فقط ذرّه‌ای. کم‌اش هم زیاد است. اسم‌اش هم خوش‌آهنگ است و خیال‌اش هم دلپذیر... آب!