مرد خدمات‌رایانه‌ای
رفتیم داخل مغازه کامپیوتریِ کنار اداره. آهنگی پخش می‌شد که خواننده‌اش می‌خواند: «عَزیزِم آشُفتَه‌حالِم لَه غمِت...»
پدر گفت: «این آهنگ مرا می‌برد به دهه شصت.»
مرد گفت: «من اساساً آهنگ‌های قدیمی را دوست دارم. این جدیدها معلوم نیست چه می‌گویند!»
پدر پرسید: «مظهر خالقی است؟»
مرد سرش را به نشانه تایید تکان داد.
نگاهی انداختم به اطراف. روی دیوارها قفسه‌هایی بود که سی‌دی و بلندگو و هدفون و از اینجورچیزها رویش چیده بودند. بعضی‌هاشان دیگر رنگ‌و‌رو نداشتند. روی یکی از سی‌دی‌ها عکس سی‌جی را دیدم با آن رکابی سفید و سر طاسش. در اینجا و آنجای مغازه، پوسترهایی چسبانده بودند از هنرپیشه‌های فراموش‌شده‌ی زن و مرد.
مرد پرسید: «این معافیت برای چیست؟»
و به کاغذهایی اشاره کرد که گذاشته بود داخل دستگاه کپی. شکم برآمده‌اش را تکیه داده بود به دستگاه. قدّش از من و پدر بلندتر بود و موهای سیاه غلیظی داشت که حوصله نکرده بود شانه‌‌شان بزند. صدایش از اعماق بر می‌خواست و تند‌تند حرف می‌زد.
پدر گفت: « برای سربازی.»
مرد پرسید: «چه بندی؟»
«جانم؟ چه گفتید؟»
«طبق چه بندی معاف شود؟»
پدر گفت: «به خاطر مامانش که جانباز است.»
مرد گفت: «خیلی خوب.»
و ادامه داد: «گرچه سربازی هم خوبی‌های خودش را دارد؛ مثلاً آدم را با تجربه می‌کند، به معلوماتش اضافه می‌کند. آدم که سربازی می‌رود، وارد دنیای دیگری می‌شود. خود من چهارسال سربازی رفتم.»
کاغذهای داخل دستگاه را جابه‌جا کرد.
«البته آن زمان اضافه‌کاری زیاد داشت و امورشان منظّم نبود. در اصل باید هفده ماه می‌رفتم که چهارسال طول کشید!»
پدر خندید. کارت اعتباری‌اش را درآورد و پرسید: «چه‌قدر بکشم؟»
مرد کاغذها را می‌شمرد و قیمت‌هاشان را زیرلب جمع می‌زد. پدر دوباره پرسید: «چه‌قدر بکشم؟» و نگاهی انداخت به خیابان.
مرد هنوز می‌شمرد، آهسته و با دقّت. با آن ابروهای پیوندی و لبخند کمرنگ، بی‌خیال و مهربان به نظر می‌رسید. سرانجام گفت: «قابل شما را ندارد.»
«ممنونم.»
«یازده تومان و... یازده تومان و با سه تومانِ پوشه‌ها... می‌شود چهارده تومان.»
بعد گفت: «خدا به شما برکت بدهد.»
ناگهان احساس شرم کردم. شرمی ناشناخته و بی‌دلیل که با دیدن پیراهن لکّه‌دار و ته‌ریش سیخ‌سیخی و شلوارکردی خاک‌آلود و کتانی‌های مندرس او افتاده بود به جانم. روبروی او، من بودم با ساعت‌مچی برّاق و کُت جگری‌رنگم و پدر بود با کت‌وشلوار صاف و موی شانه‌کرد‌ه‌اش.
کارمان تمام شد. مرد برای بدرقه آمد و به پشت من ضربه‌ی آرامی زد.
خدا به رزق و روزی اش برکت بده...
دلم براش سوخت