لذّت پرسه در سینمای حاتمی کیا

حرفه ای های عالم سینما می گویند که به جای دیدن فیلم های پراکنده از کارگردان های مختلف، فیلم های یک کارگردان را از اوّل تا آخر تماشا کنید. چه انتخابی بهتر از ابراهیم حاتمی کیا؟ عشق، انسان، ایمان، تردید، مظلومیت، هرچه که فکرش را بکنید، در فیلم های این مرد هست. ای کاش می توانستم بیشتر و دقیقتر بنویسم امّا اگر برای ماه رمضان می خواهید فیلم هایی را تماشا کنید، از دیده بان و مهاجر حاتمی کیا شروع کنید، بعد در ادامه می رسید به از کرخه تا راین، خاکستر سبز، برج مینو، آژانس شیشه ای، بوی پیراهن یوسف... بعضی از اینها شاید از لحاظ فرمی شاهکار نباشند، ولی تماشایشان عبادت است. لطفاً ملامتم نکنید. تأکید می کنم، با همین صراحت، عبادت!

علیرضا ۱۵ اسفند | ۵۸:۰۰ ۱۲۷ ۵ ۸
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
تجدید کد امنیتی
avatar بستگی ...
بستگی ...
۱۵ اسفند ۰۳، ۰۸:۳۷
به وقت شام و چ رو از قلم نندازین لطفا
عبادتی که حاتمی کیا برگزار می کند از نوع تفکر است از نوع مباحثه است
دیالوگهای حاتمی کیا و همینطور داوود میرباقری را باید مثل کتاب علمی خواند.
علیرضا avatar
علیرضا
۱۶ اسفند ۰۳، ۱۱:۳۵
واقعاً اوج دیالوگ هاش توی این دو فیلمه
البته قبلش آژانس شیشه ای
avatar حسن مجیدیان
حسن مجیدیان
۱۵ اسفند ۰۳، ۰۹:۴۹
احسنت
علیرضا avatar
علیرضا
۱۶ اسفند ۰۳، ۱۱:۳۵
ارادت
avatar حمید
حمید
۱۵ اسفند ۰۳، ۱۱:۳۳
اتفاقا پریشب «به رنگ ارغوان»ش رو برای بار چندم دیدم و لذت بردم. اکثر فیلم‌های ایشون رو سه‌چهار بار دیده‌ام. حسم اینه که هرجا سفارشی کار کرده، اثرش ضعیف شده. ولی جایی که یک انگیزۀ درونی و شخصی او رو به حرکت درآورده، اثر قابل تاملی خلق شده. خوشبختانه اکثر فیلم‌هاش از دسته دوم‌اند...

امیدوارم بیشتر ازش بنویسید.
علیرضا avatar
علیرضا
۱۶ اسفند ۰۳، ۱۱:۳۵
سلام
اینم نظر قابل تأملیه
حتماً به امید خدا
avatar ‌‌‌
‌‌‌
۱۶ اسفند ۰۳، ۰۰:۵۵
سلام، نسخهٔ به شده قالب وبلاگتون رو از این لینک دریافت کنید:
https://trashblog.surge.sh
علیرضا avatar
علیرضا
۱۶ اسفند ۰۳، ۱۱:۳۳
سلام، دم شما گرم.
avatar جودی!  --
جودی! --
۱۷ اسفند ۰۳، ۰۳:۰۶
چرا هیچکس از بادیگارد حرف نزد؟
بنظرم تمش همون عقاید و ایدئولوژی بود منتهی با ساختار کمی متفاوت و من زیادی دوسش داشتم.
علیرضا avatar
علیرضا
۱۸ اسفند ۰۳، ۱۷:۰۷
آره خوب شد گفتید اتفاقاً.
سکانس پایانی اون در سینمای ایران بی نظیره.