برای آدمی مثل من چه همدمی از «تنهایی» بهتر؟ حرف‌های همدیگر را می‌فهمیم، بیخودی مجادله نمی‌کنیم، شب‌ها قدم می‌زنیم، آهنگ‌های موردعلاقه‌مان را گوش می‌دهیم و با هم هویج‌بستنی می‌خوریم... من و تنهایی من هیچوقت با هم دعوا نکرده‌ایم... هیچوقت همدیگر را «تنها» نگذاشته‌ایم... همه‌ی کوچه‌ها و خیابان‌های شهر کوچکمان را گشته‌ایم، از زمین و زمان سخن گفته‌ایم و حتّی با مرور خاطرات خودمان و همه‌ی دلشکسته‌های روزگار، بغض کرده و گاهی اشک ریخته‌ایم... به راستی، برای آدمی مثل من چه همدمی از تنهایی بهتر؟

+ آهنگ پیشنهادی: شب، سکوت، کویر.

++ عنوان پست، نام فیلمی از فرزاد مؤتمن و همچنین، نام کتابی از داستایوفسکی است. کتاب را نخوانده‌ام امّا فیلم را دیده‌ام. مطمئنم که با دیدنش سرمای غریبی را احساس خواهید کرد.