دوستت دارم، ای سه‌رنگ جاودانهٔ هستی! ای آغوش گشادهٔ حق! ای وعدهٔ ضمانت‌دادهٔ خدا! ای مسیر سنگلاخ و بی‌انتها! راه تو از بیابان آدم و دریای نوح و آتش ابراهیم گذشته و به کوچه‌باغ محمّد مصطفی رسیده است! وجب‌به‌وجب خاک تو را ملائکه به پیمانه زده‌اند! دیر نیست آن روز که دلشکستگان عالم نام مقدّس تو را زمزمه کنند و با فریاد، این سکوت سیاه را بشکنند! خواستهٔ قلبی من این است. این ایرانی روسیاه بی‌سروپا! این خستهٔ توبه‌شکسته که به دست‌های سیّدعلی‌ات دخیل بسته است! دوستت دارم. آری، دوستت دارم، ای فردای سبز! ای گذشتهٔ سرخ! ای جمهوری اسلامی ایران!