من نمی‌توانم پیوسته آهنگ گوش بدهم. بین هر دو آهنگ، باید پنج دقیقه فاصله بیندازم. امشب هم در دوچرخه‌سواری همین کار را کردم. اگر زمان‌هایی را که آهنگ گوش داده‌ام و زمان‌هایی را که گوش نداده‌ام، جداجدا بگذاریم کنار همدیگر، می‌فهمیم که من فقط نیمی از کلّ مسیر را از هندزفری‌ام استفاده کرده‌ام و حتّی کمتر از نیمی. یکسره گوش‌دادن خسته و فرسوده‌ام می‌کند. مگر سکوت چه عیبی دارد؟ چه هیزم تری فروخته است به ما که قصد داریم با ترانه یا هر نوای دیگری جایگزین‌اش کنیم؟ مخصوصاً اگر شب باشد و طبیعت در کنارت باشد و سروصدا یا بهتر است بگویم آوازِ موجودات داخل درخت‌ها و بیشه‌ها به گوش برسد؛ مثل جیرجیرک‌ها. جیرجیرک‌ها ثابت و یکنواخت می‌خوانند. فرازوفرود خاصّی در مقطع‌های مختلف ندارد، آوازِ جیرجیرک‌ها. امّا چه می‌شود که این نوای تکراری و خطّی و بی‌تغییر از هر موسیقی پرسروصدای دیگری دلپذیرتر است؟ لااقل برای من که اینگونه است.