خود نوشتن همین پست به معنای ضعف داشتن نیست؟

طرف دوست منه ولی چندان با هم صمیمی نیستیم. تو اینستاگرام منو مسدود کرده و نمیتونم استوری هاش رو ببینم. بدون هیچ دلیلی. اون وقت من اگه بخوام همین کارو باهاش بکنم دلم خنک میشه ولی احساس میکنم که باهاش مقابله به مثل کردم. یعنی وارد بازی ای شدم که خودم بهش نقد دارم. به خاطر همین مسدودش نمیکنم ولی ته دلم راضی نمیشه. حس میکنم که حس می کنه من احمقم و زورم نمیرسه که مسدودش کنم. بعد به خودم میگم بذار فکر کنه. مگه فکرهای اون چقدر اهمیت داره؟ ولی ما یه بار دنیا میایم و اگه قرار باشه با بغض و ناراحتی زندگی کنیم که به درد نمیخوره. پس مسدودش کنم بهتره چون خیالم راحت میشه. ولی اگه بغض و کینه ام بیشتر بشه چی؟ باز هم خوب نیست که وقتی یه بار به دنیا میایم،‌ کلّ عمرمون رو با بغض و کینه و خشم سپری کنیم. به نظرم اگه منم همین کارو باهاش کنم یعنی یه گوشه از قلبمو که مختص به آدم بداست بهش اختصاص دادم. ولی اونجا هم بالاخره قسمتی از قلبمه. لیاقت میخواد کسی توش جا بگیره. به خاطر همین از خیر اینکه مسدودش کنم گذشتم، هرچند باز نمیتونم باهاش کنار بیام.