من خودم درونگرا هستم و تیپ شخصیّتی‌ام intj هست. امسال در انتخاب رشته، معلّمی رو هم انتخاب کردم امّا اگه قبول بشم، بینِ رفتن یا نرفتن دودل می‌مونم. به‌نظر میاد که نتونم معلّم شایسته‌ای باشم چون تحمّل ندارم که توی یه جمع به مدّت طولانی بایستم، مخصوصاً اگه دیگران هم چهارچشمی به من خیره بشن.
من هم درونگرام و انتخاب رشتم معلمی زدم منتها نمیدونم میتونم بچه ها مخصوصا پسر بچه هارو تحمل کنم؟ آخه با اینکه از بچه ها بدم نمیاد و ارتباط نسبتا خوبی هم میتونم برقرار کنم ولی نمیدونم میتونم با بچه های شر و فضول و بهانه گیر کنار بیام؟!
از طرفی عادت میکنین. اما از طرفی برای کسی که درونگراست سخت میشه کار. چون در این سازگاری باید بعد برونگراش رو بیشتر تقویت کنه. در جریانید دیگه، درنگرا یا برنگرای مطلق نداریم. یک کدوم علائمش غالبه. یعنی به شکل همزمان ما هم برونگراییم هم درنگرا فقط میزان میل کردنمون به سمت یک کدوم از این طیف‌ها بیشتره. اضطراب برای سخنرانی کردن با یه سری تمرینا و به مرور زمان خوب میشه. نمیشه قطعی گفت که انتخاب خوبیه یا نه. باید فاکتورهای دیگه‌ای رو هم در نظر گرفت.
احسنت. درونگرا یا برونگرای مطلق نداریم. هر آدم، ترکیبی از درونگرایی و برونگراییه.
البته مشکل من فقط اضطراب نیست. مشکل اینه که شغل معلّمی نیازمند توجّه زیادیه؛ طوری که آدم دائماً جلوی چشمه، مثل اینکه مدام روبروی آفتاب وایسه. می‌ترسم کم بیارم! یا صبرم لبریز بشه و تعادلم رو از دست بدم.
به خود من میگن برای معلمی ساخته شدی در حالی که خودم می‌دونم چه معلم افتضاحی میشم😶
هست :ا
و این مهم‌ترین ویژگی‌ایه که یه معلم میخواد
...