قطعه‌قطعه

وبلاگ‌نویس‌ها وجود خارجی ندارند!

سنگ‌بنای وبلاگ‌ها چیست؟ کلمه. وبلاگ‌نویس‌ها چگونه با هم تعامل می‌کنند؟ با نوشتن. آن‌ها لباس‌هایی از جنس خیال می‌پوشند و در کوچه‌های کلمات، با هم دیدار می‌کنند. در گوشه‌ای دل‌انگیز از مغزشان، برای دوست‌های مجازی صندلی می‌گذارند و با چند لیوان تخیّل داغ، از او پذیرایی می‌کنند.

آن‌ها از پیش می‌دانند که طرف مقابل هم مثل خودشان یک انسان است امّا از کجا معلوم؟ شاید هم یک مفهوم یا یک کلمه باشد!

من که اکنون، مهمانِ ذهن شلوغ‌ و جارونکشیده‌ی شما هستم؛ چه تفاوتی دارم با اشیای دیگری که در ذهن شماست؟ چه فرق است میان من و خیال ناهاری که خواهید خورد؟ من و آن تکالیفی که باید برای مدرسه یا دانشگاه انجام بدهید ولی هفته‌هاست دارند خاک می‌خورند، چه تفاوتی با هم داریم؟ نکند من هم ساخته و پرداخته‌ی ذهن شما باشم؟ افسوس! خواهش می‌کنم مرا نکُشید!

یا کدام سریال به شما احساس سرزندگی می‌دهد؟

زندگی اگر نام دیگری داشته باشد، آن نام «پایتخت» خواهد بود!

خداحافظی و طلب حلالیت

قضیه این بود که حوصله‌ام سر رفت و مثل همیشه در یخچال را باز کردم. پاکت شیر را که طبق معمول، مال مادر یا خواهرم بود، یواشکی درآوردم. هنوز لیوان را پر نکرده، قلپ‌قلپ کشیدمش بالا. نمی‌دانستم چرا طعم زهرمار می‌دهد؟ یک طعم گسِ مزخرف! تاریخ انقضا را خواندم و از این لحاظ مشکلی نداشت. آن پایین نوشته بود: «مدّت نگهداری: پنج روز».

یادم آمد که نجات در صداقت است. پاکت را نشان همه دادم و مثل مجرم‌ها پرسیدم: «میشه بگید این رو کِی خریدید؟»

خواهرم داد زد: «اووون که فاسد شده! چرا ازش خوردی دیوانه؟»

پدرم عینکش را پایین زد و گفت: «ازش که نخوردی، درسته؟» :)

زیاده‌گویی نکنم که برایم خوب نیست. شما را به خدای بزرگ می‌سپارم. اگر هم بدی‌ای از من دیده‌اید، حلالم نکنید؛ همینجا بگویید تا یک‌ طوری با هم کنار بیاییم.

چای از کجا می‌آید؟

شما می‌دانید چای از کجا می‌آید؟

مادرم همیشه چای می‌پزد

امّا برای خودشان، یعنی برای آدم بزرگ‌ها.

وقتی می‌خواهم بخورم

می‌گویند: «وا! تو را چه به چای؟»

«نخور وگرنه از این که هستی، لاغرتر می‌شوی.»

«پوست و استخوان می‌شوی.»

«سیاه‌سوخته می‌شوی.»

یکبار پرسیدم: «چای از کجا می‌آید؟»

نویسندگی با چند قاشق خلّاقیت (موقت)

صفحه‌ی آقای آراسته را در اینستاگرام دنبال می‌کنم. هم دیدگاه‌هایش را دوست دارم، هم قلمش را. قرار است به‌زودی یک دوره‌ی نویسندگی خلّاق راه بیندازد که اطلاعاتش در اینجا هست. گفتم بگویم، نگویید نگفت.

یک عاشقانه‌ی خیلی معمولی

هوا خیلی سرد بود! تحمّلش دشوار بود. اینجا و آنجا می‌چرخیدم تا جای گرمی پیدا کنم و شب را به روز برسانم؛ لای بوته‌ای، شاخه‌ی درختی. نبود. آب شده و رفته بودند زمین!

ناگهان نوری دیدم؛ نوری کم‌سو. جان گرفتم! به‌سمت او هجوم بردم امّا خوردم به چیزی سفت و افتادم زمین. فکر شیشه را نکرده بودم!

وقتی به هوش آمدم، همه‌جا تاریک بود. نور از بالا می‌تابید، از سمت آسمان. بال‌زنان رفتم بالا و این بار با فاصله از او ایستادم. چه باشکوه بود!

گُل نبود امّا از تمام گل‌هایی که در عمرم دیده بودم، زیباتر بود. لابد شهد شیرینی هم داشت. همانجا پشت شیشه نشستم. چشم از او بر نداشتم. می‌سوخت و می‌سوخت و می‌سوخت. نورش می‌تابید به دیوار، به کتابچه، به من.

انگار داشت گریه می‌کرد. قطره‌ای از صورتش می‌چکید و آرام‌آرام فرو می‌لغزید. قطره حجم می‌گرفت و ردّش بر تن او می‌ماند. در چند جای دیگر از بدنش هم ردّ قطره‌ها مانده بود.

می‌خواستم با او حرف بزنم امّا قادر نبودم. با هم فاصله داشتیم. کاش می‌توانستم به کنارش بروم، دور او بچرخم و ترانه‌ بخوانم. بر او بوسه بزنم و از شهد شیرینش بچشم. لابد خوشمزه‌ترین شهدی است که در عمرم چشیده‌ام. حتماً هم همانجا جان به جان‌آفرین تسلیم می‌کردم! چون شهدش خیلی داغ بود؛ داغ‌تر از آتش حتّی.

نمی‌دانم چرا غمگین بود؟ اگر شیشه نبود، برایش قصّه می‌گفتم. از خودم می‌گفتم. از راه‌های دورودرازی که پشت سر گذاشته‌ام. شک نداشتم که خوشش می‌آمد و حسرت می‌خورد. مگر او کجا می‌توانست برود؟ حتماً او هم دلش می‌خواست که قاطی گل‌ها شود یا برود سفر. امّا نمی‌توانست از جایش تکان بخورد. خدا کند که فردا پنجره وا شود‌. تصویرش در چشمهایم کش‌وقوس آمد و جاری شد، مثل چشمه‌‌ی عسل، در تمام سلول‌هایم‌. نفهمیدم کی خوابم برد.

صبح وقتی بیدار شدم، همه‌جا روشن بود. تازه فهمیدم کجا هستم. روبه‌روی من یک حیاط بزرگ بود و چند تا باغچه و یک طویله‌. برف باریده بود، به‌اندازه‌ی غم.

یاد او افتادم. پنجره باز بود. بال‌ زدم و رفتم داخل امّا خبری از او نبود. رفته بود. شاید هم پرپر شده بود. هجده‌هزار قطره‌ اشک از چشمانم ریخت. جای خالی‌اش را بوسیدم. لب‌هایم داغ شد.

صدای من رو می‌شنوید؟

یکی از دردسرهای کلاس مجازی، قطع‌شدن صدای گوینده است. هرگاه استاد یا دیگران می‌پرسند: «صدای من رو می‌شنوید؟» همه باید دست‌به‌کار شویم و یک علامتِ + بفرستیم. این کار، نوعی اعلام حضور هم هست.

یکی از وبلاگ‌نویس‌ها (دُردانه) برای آنکه میزانِ حضورِ خوانندگانِ وبلاگش را بسنجد، از آنها خواسته بود که چنین‌ کنند. حالا من از شما می‌پرسم: «صدای من رو می‌شنوید؟»

معلوم است که منظورم از صدا همین نوشته‌هاست. به شما حق می‌دهم که پای خیلی از نوشته‌هایم نظر نگذارید؛ شاید فرصت نکنید، شاید هم امکان نظردهی نباشد. با این حال، اگر اینجا را از بیان دنبال می‌کنید یا از خبرخوان، اگر گاه‌گاهی گذرتان می‌افتد به اینجا و حتّی اگر مرا در دنیای حقیقی می‌شناسید، لطفاً یک + بگذارید. نه بیشتر، نه کمتر.

زندگی بدون ویرایش، زهرمار است

- نزار اون روی سگم بالا بیاد، وگرنه هرچی دیدی از چشم خودت دیدی.

- چی گفتی؟

- نزار اون روی سگم بالا بیاد.

- غلط می‌کنی.

- خودت غلط می‌کنی، آشغالِ عوضی.

- نه! منظور من یه غلط دیگه بود.

- غلط دیگه؟

- آره بابا.

- اون رو که ترک کردم.

- نه، غلط املایی. منظور من این بود که «نزار» غلطه، بگو «نذار‌».

- دروغ نگو.

- به‌جون تو.

- گرفتی منو؟

- من غلط بکنم.

- راستی‌راستی؟

- آره عزیزم.

- دمت گرم. پس دوباره می‌گم: نذار اون روی سگم بالا بیاد، وگرنه هرچی دیدی از چشم خودت دیدی... 

---

(از نمایشنامه‌ی «زندگی بدون ویرایش، زهرمار است»، اثر علیوویچ گلرنگیوف.)

نقصی بزرگ در آفرینش!

کاش نوشته‌ها خودشان به دنیا می‌آمدند و قد می‌کشیدند و عاقبت‌به‌خیر می‌شدند. آن‌وقت، من مجبور نبودم اینقدر حرص بخورم و خودم را سرزنش کنم که چرا در حقّشان کم‌کاری کردم؟