انیمه «نام تو» را که دیدم، با خودم فکر کردم یعنی عاشق‌شدن باید مثل این انیمه باشد؟ یعنی هر کس نیمه‌ گمشده‌ای دارد، در جایی که نمی‌داند کجاست و زمانی که معلوم نیست کی؟ اگر اینطور باشد، احتمالاً هیچکس هیچوقت عاشق نخواهد شد، یا حداقل به این زودی‌ها نه. اینکه تمام عمر را به امید کسی سپری کنی که قرار است تمام آمال و آرزوهای تو را برآورده کند و از هر نظر برای تو و متعلّق به جهان توست، احمقانه است.

مصطفی زمانی در خندوانه می‌گفت: «عشق هنگامی رخ می‌دهد که آدم ضعیف شود و وجودی را بیابد که از او قوی‌تر است». من این روزها در ضعیف‌ترین حالت ممکن به سر می‌برم. شاید اگر چند روز به همین منوال بگذرد، سر از طبقه همکف جهنّم در بیاورم. البته عشق مدّتی تکانم داد و مرا به تکاپو واداشت. به‌سوی پرکردن خلأها راهنمایی‌ام کرد و درست وقتی که داشتم به درجاتی ناچیز از کمال می‌رسیدم، تنهایم گذاشت.

* ما بی‌تو تا دنیاست، دنیایی نداریم/ چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم (سلمان هراتی)